Μέθοδοι υπολογισμού του ΑΕΠ

Παρά το γεγονός ότι φαίνεται ο δείκτης του ΑΕΠοι άνθρωποι απομακρύνονται πολύ από την οικονομία, κάτι που βρίσκεται έξω από την κατανόηση, στην πραγματικότητα, ο υπολογισμός του ΑΕΠ είναι σχετικά απλή. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να πει ότι ο δείκτης αυτός δεν έχει ελλείψεις, διότι δεν λαμβάνει υπόψη πολλούς υποκειμενικούς παράγοντες οικονομικής ανάπτυξης, όπως η εξειδίκευση της παραγωγής, η ένταση της επιστήμης κλπ. Ωστόσο, το ΑΕΠ, που είναι ένας δείκτης που υπολογίζεται σύμφωνα με αυστηρούς μαθηματικούς κανόνες, μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, παρά την τεράστια κλίμακα της εθνικής οικονομίας. Από τη σύγκριση των διαφόρων οικονομιών μπορεί επίσης να γίνει με αρκετή ακρίβεια. Αρκεί μόνο να συγκρίνουμε το κατά κεφαλήν ΑΕγχΠ σε όρους δολαρίου. Επιπλέον, όλες οι μέθοδοι υπολογισμού ΑΕΠ δώσει το ίδιο αποτέλεσμα, το οποίο είναι πολύ βολικό για τη χρήση των δεικτών σε αναλυτικούς υπολογισμούς.

Μέχρι σήμερα, υπάρχουν τρεις μέθοδοικαθορισμού του ΑΕΠ. Η πρώτη μέθοδος, κλασική, είναι μια απλή προσθήκη των προστιθέμενων αξιών που δημιουργούνται στην οικονομία για μια ορισμένη χρονική περίοδο. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο υπολογισμός του ΑΕΠ δεν λαμβάνει υπόψη το κόστος των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται στην παραγωγική διαδικασία. Διαφορετικά, θα θεωρούσαμε την αξία τους αρκετές φορές - για πρώτη φορά ως τελικό προϊόν, για δεύτερη φορά ως αναπόσπαστο μέρος της αξίας του τελικού προϊόντος. Έτσι, το ΑΕΠ μπορεί να υπολογιστεί προσθέτοντας το οικονομικό αποτέλεσμα του έργου κάθε οικονομικής οντότητας. Δηλαδή, ο υπολογισμός λαμβάνει υπόψη μόνο την αξία που προσέφερε η εταιρεία, και όχι το συνολικό κόστος του προϊόντος.

Εάν αυτή η μέθοδος φαίνεται λίγο συγκεχυμένη σε σας,τότε ίσως αξίζει να δοθεί προσοχή σε άλλες μεθόδους υπολογισμού του ΑΕγχΠ. Η λεγόμενη μέθοδος δαπανών χρησιμοποιείται σήμερα περισσότερο από εμπειρογνώμονες στον τομέα της μακροοικονομίας. Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, το ΑΕΠ ολόκληρης της χώρας χωρίζεται σε τέσσερις κύριες συνιστώσες: τις δαπάνες των νοικοκυριών, δηλ. οι συνήθεις καταναλωτές, οι δαπάνες των επιχειρήσεων, δηλαδή οι επενδύσεις, οι κρατικές δαπάνες και η σχέση της εθνικής οικονομίας με τις ξένες χώρες.

Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται αρκετά απλόκύκλωμα. Όλα όσα δεν δαπανώνται από νοικοκυριά επενδύονται από επιχειρήσεις, σύμφωνα με τον μακροοικονομικό νόμο που αποκάλυψε ο Keynes. Προσθέτουμε εδώ ένα άλλο κράτος που εισπράττει φόρους στον προϋπολογισμό και για αυτόν τον λογαριασμό πραγματοποιεί κρατικές αγορές, δημιουργώντας πρόσθετη ζήτηση. Στην ανοικτή οικονομία, σχηματίζεται επιπλέον ζήτηση στο εξωτερικό, εάν οι εξαγωγές υπερβαίνουν τις εισαγωγές, στην αντίθετη περίπτωση, η ζήτηση, και ως εκ τούτου το ΑΕγχΠ μειώνεται αντίθετα. Λόγω της απλότητας και της σαφήνειας, αυτή η εξίσωση χρησιμοποιείται όχι μόνο για τον υπολογισμό του ΑΕΠ, αλλά και σε άλλες πιο πολύπλοκες μελέτες.

Τέλος, οι μέθοδοι υπολογισμού του ΑΕΠ κλείνουν το κερδοφόρομέθοδο. Σε αυτή τη μάλλον σπάνια χρησιμοποιούμενη μέθοδο υπάρχει μια λογική παρόμοια με τη μέθοδο των δαπανών. Το σύνολο του ΑΕΠ διαιρείται μεταξύ οικονομικών οντοτήτων που παρέχουν παράγοντες παραγωγής, μόνο στην περίπτωση αυτή θεωρούνται ότι δεν είναι τα έξοδά τους αλλά τα εισοδήματά τους. Δεδομένου ότι τα έξοδα είναι ίσα με τα εισοδήματα, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Έτσι, στην περίπτωση αυτή, είναι απαραίτητο να προσθέσουμε μισθούς (εισόδημα ατόμων), κέρδη (εισοδήματα επιχειρήσεων), ποσοστό (εισόδημα για παροχή κεφαλαίου) και ενοίκιο (εισόδημα για παροχή γης).

Όπως μπορείτε να δείτε, οι μέθοδοι υπολογισμού του ΑΕΠ και η λογική τους δεν είναιδεν είναι τίποτα περίπλοκο. Το ΑΕγχΠ είναι το μόνο που η οικονομία παράγει με τις κοινές προσπάθειες όλων των οικονομικών φορέων. Ταυτόχρονα, το ΑΕΠ δεν περιλαμβάνει έσοδα από κερδοσκοπικές χρηματοοικονομικές συναλλαγές, καθώς δεν αυξάνουν την πραγματική παραγωγή. Επιπλέον, το ΑΕΠ δεν περιλαμβάνει πράξεις για την πώληση μεταχειρισμένων αντικειμένων και τη δωρεά ενσώματων ακινητοποιήσεων. Όλες αυτές οι πράξεις είναι απλώς δείκτες της ανακατανομής προηγουμένως καταγεγραμμένων οφελών. Το ΑΕΠ ισχυρίζεται ότι αντανακλά την πραγματική εξέλιξη της εθνικής οικονομίας και σήμερα είναι το καταλληλότερο για αυτόν τον δείκτη, αν και είναι τελείως άψογο.