/ / / Καρκίνος, μεταστάσεις στους πνεύμονες

Καρκίνος, μεταστάσεις στους πνεύμονες

Μέχρι σήμερα, ο καρκίνος του πνεύμονα είναιΗγετικές θέσεις στον αριθμό των θανάτων από καρκίνο. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ασθένεια αυτή απαντάται συχνότερα στους άνδρες σε ηλικία άνω των εξήντα ετών. Ο καρκίνος στην περίπτωση αυτή είναι μια ομάδα όγκων που προέρχονται από βρογχικά κύτταρα ή πνεύμονες. Υπάρχει ασθένεια σε συχνές περιπτώσεις εξαιτίας της εξάπλωσης μεταστάσεων στην αναπνευστική οδό από άλλα εσωτερικά όργανα ή ιστούς του σώματος. Έτσι, οι μεταστάσεις στους πνεύμονες αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή, καθώς εντοπίζονται συχνότερα στα τελευταία στάδια της νόσου.

Στην ιατρική, συνηθίζεται να γίνεται διάκριση μεταξύ δύο μορφών καρκίνουΑναπνευστική οδός: μεσοθωρακική και διάχυτη. Με τη μεσοθωρακική μορφή της νόσου, σχηματίζονται μεταστάσεις σε λεμφαδένες, στους πνεύμονες εμφανίζονται με την είσοδο των καρκινικών κυττάρων σε αυτά μέσω της λεμφαδένης, χωρίς να ανιχνεύεται πρωτογενής όγκος. Με τη διαδεδομένη μορφή της νόσου, οι πνεύμονες έχουν αρκετές εστίες ανάπτυξης καρκινικών όγκων. Ο ρυθμός εμφάνισης μεταστάσεων μπορεί να είναι διαφορετικός, ανάλογα με τη δομή των όγκων.

Σε συχνές περιπτώσεις, οι μεταστάσεις στους πνεύμονες είναι πολλαπλές, γεγονός που αποτελεί τον λόγο για την εξάπλωσή τους σε άλλα ανθρώπινα όργανα. Οι ίδιες οι μεταστάσεις μπορούν να ανιχνευθούν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα.

Υπάρχουν τρεις τύποι μεταστάσεων:

1. Λεμφογενές. Χαρακτηρίζεται από τον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων στους λεμφαδένες που βρίσκονται κοντά στο αναπνευστικό σύστημα. Σε αυτή την περίπτωση, οι μεταστάσεις σταδιακά εξαπλώνονται στους πνεύμονες και, ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης της νόσου, επηρεάζονται τα αγγεία και οι βρόγχοι.

2. Εμφύτευση. Τα κύτταρα του καρκίνου μεταφέρθηκαν κατά λάθος σε ένα υγιές όργανο και συχνά το άτομο δεν ζει περισσότερο από ένα έτος στην περίπτωση που η ασθένεια εντοπίστηκε στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης.

3. Αιματογενής. Σε αυτή την περίπτωση, οι μεταστάσεις στους πνεύμονες εξαπλώνονται σταδιακά στον εγκέφαλο, στα νεφρά, στο ήπαρ και στα οστά ενός ατόμου. Σε αυτή την περίπτωση, αυτός ο τύπος υποδεικνύει ότι ο ασθενής έχει τον τελευταίο βαθμό ανάπτυξης της νόσου.

Τις περισσότερες φορές ένα άτομο απευθύνεται σε ιατρικότην καθιέρωση σε περίπτωση εμφάνισης συμπτωμάτων ασθένειας που εμφανίζονται στα τελευταία στάδια της ανάπτυξής της. Έτσι, οι μεταστάσεις του πνεύμονα έχουν μη ειδικά συμπτώματα, βήχα με αιμοσυγκόλληση, πόνο στο στήθος, δυσκολία στην αναπνοή, μεγέθυνση των λεμφαδένων στο λαιμό, σοβαρή απώλεια βάρους, γενική αδυναμία του σώματος. Σημειώνεται ότι στα πρώιμα στάδια της νόσου δεν εκδηλώνεται, οπότε απαιτείται έλεγχος για να διαπιστωθεί η σωστή διάγνωση.

Η διάγνωση του καρκίνου του πνεύμονα είναι περίπλοκη καιπεριλαμβάνει τη χρήση ενός συνόλου μεθόδων για την αναγνώριση της νόσου στα αρχικά στάδια ανάπτυξης, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχούς θεραπείας. Η βασική μέθοδος στην περίπτωση αυτή είναι η ακτινογραφία και η τομογραφία. Επίσης χρησιμοποιείται ευρέως βρογχοσκόπηση, θωρακοσκόπηση και θωρακοτομία. Τα αποτελέσματα που ελήφθησαν είναι αξιόπιστα και δίνουν την ευκαιρία να κρίνουμε πόσο διαδεδομένα είναι οι μεταστάσεις και επιτρέπουν επίσης να αποκαλύψουμε το στάδιο εξέλιξης της νόσου του καρκίνου. Στην περίπτωση αυτή, επιλέγεται κατάλληλη χειρουργική θεραπεία.

Μπορεί να ειπωθεί ότι οι μεταστάσεις στους πνεύμονες που αντιμετωπίζονταιπροτείνονται με διάφορες μεθόδους: χειρουργική, χημειοθεραπευτική και ακτινοβολία, ανάλογα με την κατάσταση του ατόμου, τον βαθμό ανάπτυξης της νόσου, τη θέση του καρκινικού όγκου και τον τύπο του.

Όταν χειρουργική επέμβαση, ένας όγκος καρκίνουαφαιρούνται μαζί με ένα τμήμα του πνεύμονα και των γύρω λεμφαδένων. Η ακτινοβόληση ή η ακτινοθεραπεία χρησιμοποιούνται αρκετά συχνά και είναι μια αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης αυτής της ασθένειας. Στη χημειοθεραπεία, φάρμακα που καταστέλλουν την ανάπτυξη ενός καρκινικού όγκου ενίονται στο ανθρώπινο σώμα.

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι με μια ασθένεια όπως ο καρκίνος του πνεύμονα, ένα άτομο δεν ζει περισσότερο από πέντε χρόνια, σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί σωστή θεραπεία.

Διαβάστε περισσότερα: