Η έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης

Η έννοια και η ουσία της τοπικής αυτοδιοίκησηςπροβλέπουν μια ορισμένη αποκέντρωση στην εξουσία, μια ορισμένη ανεξαρτησία των τοπικών οργάνων. Η ίδια η βιομηχανία άρχισε να διαμορφώνεται στη Ρωσία στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο ορισμός της τοπικής (δημοτικής) αυτοδιοίκησης ενοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ένωση και στη συνέχεια στη ρωσική νομοθεσία. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι ο σχηματισμός αυτού του κλάδου εξουσίας άρχισε σε κάποιο βαθμό στη Ρωσία, ακόμη και πριν από την επανάσταση.

Για παράδειγμα, ο Αλέξανδρος Β διευθύνει τη μεταρρύθμιση της πόλης και του λαού για να αποκεντρώσει και να διασφαλίσει την ανάπτυξη των αρχών της εδαφικής ρύθμισης στη χώρα, εισάγοντας την έννοια στο νόμο.

Τοπική αυτοδιοίκηση μετά το 1917βασίστηκε στην αρχή της ενότητας του σοβιετικού συστήματος ως συγκρότημα φορέων κρατικής εξουσίας. Για το σύστημα αυτό χαρακτηρίστηκε από μια αυστηρή υποταγή των κατώτερων προς τα υψηλότερα. Η έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης απορρίφθηκε ως ένας αστικός τρόπος δημιουργίας εξουσίας στο έδαφος. Ένα τέτοιο μονοπάτι ήταν εντελώς απαράδεκτο για το σοβιετικό κράτος, το οποίο είχε κεντρικό χαρακτήρα. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η κυβέρνηση αναγνώρισε την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί η έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης. Έτσι άρχισε η μεταρρύθμιση της εδαφικής εξουσίας.

Στον νόμο που εγκρίθηκε στις 9 Απριλίου 1990, υπήρχανΟι γενικές αρχές που ορίζουν την έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης και οικονομίας της ΕΣΣΔ είναι σταθερές. Έτσι, οι κύριες κατευθύνσεις ανάπτυξης αυτού του κλάδου εξουσίας, τα θεμέλια της οργάνωσης και της δραστηριότητας, δημιουργήθηκαν.

Το 1991 εγκρίθηκε ο Νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ξεκίνησε η διαδικασία μετασχηματισμού των εδαφικών σωμάτων, ο σχηματισμός ολόκληρου του συστήματος τοπικής εξουσίας στη χώρα.

Η δομή αναπτύχθηκε περαιτέρω στοδιατάξεις του κρατικού Συντάγματος. Έτσι, αναγνωρίστηκε επίσημα η έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το σύστημα έλαβε νομικό καθεστώς και νομοθετικές εγγυήσεις.

Σύμφωνα με το άρθρο 130 του Συντάγματος, μέσω τουη δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης εξασφαλίζει την απόφαση των πληθυσμιακών ζητημάτων εδαφικής σημασίας, καθώς και τη χρήση, τη διάθεση, την ιδιοκτησία της δημοτικής περιουσίας.

Το υποκατάστημα αυτό δραστηριοποιείται σε αγροτικούς, αστικούς οικισμούς, σε άλλα εδάφη (σε επαρχίες, αγροτικές περιοχές). Όλες αυτές οι εδαφικές μονάδες ονομάζονται δημοτικοί σχηματισμοί.

Σήμερα, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένα ειδικό επίπεδο εφαρμογής της εξουσίας στη χώρα.

Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος, εκφράζονται οι πολίτεςτην εξουσία του μέσω κρατικών φορέων, δημοτικών φορέων. Επιπλέον, οι άνθρωποι μπορούν να πραγματοποιήσουν τη θέλησή τους άμεσα μέσω εκλογών, δημοψηφισμάτων και άλλων μορφών άμεσης έκφρασης θέλησης. Επομένως, η κρατική και η δημοτική εξουσία είναι οι μορφές έκφρασης της δημοκρατίας στη χώρα.

Τοπική αυτοδιοίκηση, που χαρακτηρίζεται απόως μορφή δημοκρατίας, κατοχυρώνεται στον ομοσπονδιακό νόμο που αντικατοπτρίζει τις γενικές αρχές του σχηματισμού δημοτικής εξουσίας. Σύμφωνα με το νόμο, αυτός ο κλάδος κυβέρνησης είναι εγγυημένος και αναγνωρισμένος από τις ανεξάρτητες δραστηριότητες του πληθυσμού για την αντιμετώπιση θεμάτων δημοτικής σημασίας. Ωστόσο, το κείμενο του νόμου περιέχει ένδειξη της ευθύνης του λαού για τις αποφάσεις του. Η βούληση των πολιτών μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα ή μέσω των οργάνων εδαφικής (δημοτικής) αυτοδιοίκησης. Η λύση των θεμάτων δημοτικής σημασίας διεξάγεται σύμφωνα με τα συμφέροντα του λαού, τις ιστορικές και άλλες παραδόσεις του.

Ο ορισμός αυτός συνδυάζει τα σημαντικότερα σημάδια που χαρακτηρίζουν τη δημοτική εξουσία και τη θέση της σε όλο το σύστημα της δημοκρατίας της χώρας.