Αυτοκρατορικό καθεστώς: μια μεταβατική μορφή ή ένα μόνιμο φαινόμενο;

Παραδοσιακά, τόσο στην πολιτική επιστήμη όσο και στη νομολογίαείναι συνηθισμένο να διακρίνουμε τρεις τύπους κρατικών καθεστώτων: ένα δημοκρατικό, ολοκληρωτικό και αυταρχικό καθεστώς. Ο τελευταίος καταλαμβάνει μια ενδιάμεση θέση μεταξύ των δύο πρώτων. Μερικές φορές ονομάζεται μεταβατικό, αλλά οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτό το είδος έχει το δικαίωμα στην ανεξάρτητη ύπαρξη. Είναι έτσι;

Με βάση αυτό που προσφέρεται για τη μελέτησύγχρονες πολιτείες, μπορεί κανείς να δηλώσει τα εξής: ένα αυταρχικό καθεστώς είναι ένας ειδικός τρόπος άσκησης εξουσίας σε μια χώρα στην οποία όλη η πληρότητά της συγκεντρώνεται στα χέρια ενός συγκεκριμένου ατόμου.

Ο ορισμός που παρουσιάζεται είναι μερικές φορέςορισμένες επικρίσεις. Μερικοί πολιτικοί επιστήμονες συμβουλεύουν να προσθέσουν στην ήδη αναφερθείσα φράση "ή κόμμα". Εξηγούν τη θέση τους από το γεγονός ότι το αυταρχικό καθεστώς είναι ένας συνδυασμός διαφορετικών μεθόδων από τις δημοκρατικές μεθόδους και τις μεθόδους άσκησης εξουσίας στη χώρα. Έτσι, σε αυτό το φαινόμενο, μπορείτε να συμπεριλάβετε και τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό ως ακραίες παραλλαγές αυταρχισμό. Αλλά αυτή η δήλωση είναι αμφιλεγόμενη. Και η βάση για μια τέτοια διαμάχη είναι ορισμένα χαρακτηριστικά που διακρίνουν το αυταρχικό καθεστώς.

Τα συμπτώματά του μπορεί να μοιάζουν με αυτό:

1. Ο καθοριστικός παράγοντας είναι ότι η ισχύς στην κατάσταση διεξάγεται σύμφωνα με τη βούληση ενός συγκεκριμένου ατόμου. Όπως είναι γνωστό, υπό το φασισμό ή τον ολοκληρωτισμό, τα δικαιώματα αυτά απολαμβάνουν το κόμμα και τα μέλη του.
2. Η αρχή του διαχωρισμού των εξουσιών εμφανίζεται ονομαστικά, τα όργανα των αντίστοιχων υποκαταστημάτων εκπροσωπούνται συνήθως από πρόσωπα που διορίζονται προσωπικά ως «ηγέτης».
3. Η νομοθετική εξουσία είναι στην πραγματικότητα υποδεέστερηο διαχειριστής. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να εξασφαλιστεί εις βάρος μιας ποσοτικής υπεροχής στο νομοθετικό σώμα αντιπροσώπων του κόμματος που συμπάσχουν με τον κυβερνήτη.
4. Η δικαστική εξουσία είναι νόμιμη, αλλά όχι νόμιμη.
5. Το δικαίωμα ψήφου, τόσο παθητικό όσο και ενεργό, είναι καθαρά διακοσμητικό.
6. Η μέθοδος της κρατικής ρύθμισης χαρακτηρίζεται από διοικητικό εξαναγκασμό και τάξη.
7. Η λογοκρισία είναι "ήπια", οι πολίτες διατηρούν το δικαίωμα να εκφράσουν τη γνώμη τους.
8. Η σχέση "κρατική προσωπικότητα" έχει τον χαρακτήρα υποταγής του δεύτερου προς τον πρώτο.
9. Το αυταρχικό καθεστώς βασίζεται στην επίσημη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ατόμου ή / και του πολίτη.
10. Οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου υποτάσσονται μόνο στους στόχους ενός πολιτικού ηγέτη.

Όπως μπορεί να φανεί, αυτά τα χαρακτηριστικά χαρακτηρίζουντο αυταρχικό καθεστώς ως φαινόμενο μιας δυϊσχικής τάξης. Τα σημάδια και η δημοκρατία (σε μικρότερο βαθμό) και ο ολοκληρωτισμός (περισσότερο) είναι παρόντα στο αντικείμενο της έρευνας. Και από την έκταση στην οποία εκδηλώνεται κάθε μία από αυτές, εξαρτάται η κατεύθυνση της μετάβασης από το ένα κρατικό καθεστώς στο άλλο.

Υπάρχει μια κατάσταση στην οποία η θέσπιση ενός αυταρχικού καθεστώτος είναι ζωτικής σημασίας. Κατά κανόνα, η κατάσταση αυτή αναπτύσσεται μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν: μακροπρόθεσμες φυσικές καταστροφές, ανθρωπογενείς καταστροφές και στρατιωτικό νόμο. Στην περίπτωση αυτή, ο νόμιμα εκλεγμένος αρχηγός κράτους αναγκάζεται να επενδύσει στο εκτελεστικό τομέα ορισμένες πτυχές της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Όλα αυτά εξηγούνται από την ανάγκη άμεσης ανταπόκρισης στις προκλήσεις μιας έκτακτης ανάγκης.

Ωστόσο, τα παραδείγματα αυτά διαφέρουν σε περιορισμένο χρονικό διάστημα, μετά από το οποίο θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η μετάβαση στο είδος της κυβέρνησης που υπήρχε πριν.

Επομένως, επιστρέφοντας στην ερώτηση που υποδείξατεστην αρχή, μπορεί να ειπωθεί ότι το αυταρχικό καθεστώς εμφανίζεται με δύο τρόπους: προσωρινό (όταν το απαιτούν αντικειμενικές συνθήκες) και μόνιμο (όταν ο ηγέτης που έρχεται στη διοίκηση κάνει τις παραπάνω ενέργειες σκοπίμως). Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει σαφής απάντηση σε αυτή την ερώτηση.