Πολιτική κρίση και συγκρούσεις

Η πολιτική κρίση είναι μια διαταραχήπολιτικό σύστημα, συνοδευόμενο από παραβίαση της κανονικής λειτουργίας του, που συνδέεται με την άρνηση σημαντικού μέρους των πολιτών να στηρίξουν τη διοίκηση. Ο πληθυσμός εκφράζει τη δυσπιστία της εκτελεστικής εξουσίας και του κυβερνώντος κόμματος, είναι δυσαρεστημένος με την πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα. Αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι το σύστημα υπό τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να εκτελέσει επιτυχώς τις λειτουργίες του.

Μια πολιτική κρίση μπορεί να προκύψει μεταξύχώρες ή στο πλαίσιο ενός κράτους, όταν είναι αδύνατον να συντονιστούν οι ενέργειες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Οι εξωτερικές πολιτικές κρίσεις εξελίσσονται εξαιτίας διεθνών αντιφάσεων. Οι εσωτερικές (κοινοβουλευτικές, κυβερνητικές, συνταγματικές και άλλες) είναι αποτέλεσμα της απόκλισης των πολιτικών συμφερόντων μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων εντός της χώρας.

Η κυβερνητική κρίση είναι η μεγαλύτερηένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο όταν η κυβέρνηση χάνει την εξουσία της, πράγμα που οδηγεί στην αποτυχία των εντολών της να εκτελεστούν από τα εκτελεστικά όργανα. Μπορεί να συνοδεύεται από αλλαγή ηγετών ή μορφών διακυβέρνησης. Η κοινοβουλευτική κρίση αντικατοπτρίζεται στην αλλαγή της εξισορρόπησης εξουσίας στα νομοθετικά όργανα, όταν οι ενέργειες του κοινοβουλίου είναι σε αντίθεση με τις απόψεις της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας. Ως αποτέλεσμα, το υφιστάμενο νομοθετικό σώμα διαλύεται και διεξάγονται νέες εκλογές. Η συνταγματική κρίση συνδέεται με τον τερματισμό του Βασικού Νόμου, όταν χάνει τη νομιμότητά του και υπάρχει ανάγκη αναθεώρησής του.

Οι πολιτικές συγκρούσεις και κρίσεις έχουν μεταξύ τουςείναι κοινά χαρακτηριστικά. Η πολιτική σύγκρουση είναι μόνο μια μορφή έκφρασης της κρίσης, η οποία συνίσταται στην ανοιχτή μίμηση των μαζών ενάντια στην υπάρχουσα οργάνωση της κεντρικής κυβέρνησης. Η σύγκρουση μπορεί να εξελιχθεί σε εξέγερση, επανάσταση, αντιδράσεις και αντεπανάσταση.

Οι κρίσεις και οι συγκρούσεις βασίζονται στην κοινωνικήαντιφάσεις. Γεννιούνται όταν η κοινωνία (οι αντίπαλες δυνάμεις της) δεν βλέπει άλλους τρόπους για να πραγματοποιήσει τα δικά της συμφέροντα, εκτός από την είσοδο σε ανοιχτό αγώνα για την εξάλειψη αυτών των αντιφάσεων.

Ωστόσο, μια ανοιχτή σύγκρουση (σύγκρουση) δεν είναι πάντοτεείναι η μόνη και καλύτερη μορφή επίλυσης αντιφάσεων, που οδηγούν σε μια κατάσταση όπου αρχίζει να αναπτύσσεται μια σταθερή πολιτική κρίση. Μερικές φορές το εξελικτικό μονοπάτι είναι πιο ελπιδοφόρο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη την υψηλή τιμή της σύγκρουσης και τα επαναστατικά μέσα που χρησιμοποιούνται για την επίλυση των αντιφάσεων. Στην περίπτωση αυτή, οι συσσωρευμένες αποκλίσεις σκοπίμως διαχωρίζουν και πέφτουν από το ύψος του επιπέδου της κοινωνίας στο επίπεδο των μεμονωμένων ανθρώπων.

Σήμερα, υπάρχουν παρατεινόμενες διακρατικές και διαθρησκευτικές συγκρούσεις στον Καναδά, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Βρετανία, στις χώρες της πρώην Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας, στη Γιουγκοσλαβία, στην ΕΣΣΔ.

Στη Ρωσία, η οποία αναπτύσσεται σήμεραΤα τελευταία χρόνια, η πολιτική κρίση έχει καταστεί μόνιμα μη αναστρέψιμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα σύντομα "θα βγει στους δρόμους". Η κρίση πιθανότατα εκφράζεται στην αυξανόμενη κόπωση των πολιτικών ηγετών και της εξουσίας στην εξουσία.

Ήδη τον Μάιο του 2011, οι ειδικοί προέβλεπανη πτώση των βαθμολογήσεων της απόκλισης και το γεγονός ότι οι αρχές δεν θα είναι σε θέση να κατέχουν θέσεις χωρίς τη χρήση διοικητικών πόρων. Αυτό σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη του πληθυσμού της εξουσίας έχει μειωθεί τόσο πολύ ώστε υπάρχει απειλή πλήρους απώλειας πολιτικού ελέγχου της χώρας. Η δυσαρέσκεια ενισχύεται όχι μόνο στη μεσαία τάξη (όπως ήταν πριν), αλλά σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα.

Η χώρα "βγαίνει από την αριστερή τράπεζα", η οποία υποδηλώνει την αναδίπλωση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος με κεντροδεξιές πλειοψηφίες.