Alexey Tolstoy - ο συγγραφέας του Buratino

Ένα παραμύθι είναι η μόνη μορφή γνώσης του κόσμου,αρχικά προσβάσιμες στο παιδί. Ο συγγραφέας του Buratino, Aleksey Tolstoy, συνέβαλε στη ρωσική παιδική λογοτεχνία. Επιπλέον, ο ίδιος έγραψε βιβλία για μικρά παιδιά, επεξεργάστηκε πολλούς θρύλους λαογραφίας και μαγικές ιστορίες, προσαρμόζοντάς τους για ανάγνωση παιδιών.

Ο συντάκτης του ίδιου του Buratino παραδέχθηκε ότι,επεξεργάζοντας τη λαογραφία, επέλεξε τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που περιείχαν πραγματικά ρωσικές λαϊκές γλωσσικές στροφές και εκπληκτικές ιστορικές λεπτομέρειες που οι γονείς μπορούσαν να διαβάσουν στα παιδιά στη διαδικασία της γνώσης της μητρικής γλώσσας και του εθνικού τους πολιτισμού.

Η διδακτική ιστορία του για μια ξύλινη μαριονέταΙταλικά Lorenzini, ο συγγραφέας του Πινόκιο, που δημοσιεύθηκε το 1883 με το ψευδώνυμο Carlo Collodi. Τολστόι διαβάσει μια μετάφραση αυτής της ιστορίας σε ένα περιοδικό του Βερολίνου το 1923, λίγο πριν την επιστροφή του από την εξορία, και αποφάσισε να το ξαναλέγω στη ρωσική παιδιά. Αρχικά το σχέδιο περιελάμβανε μόνο τη λογοτεχνική επεξεργασία, αλλά αποδείχθηκε πολύ ξηρό και οικοδομικό. Συνεπώς, με την υποστήριξη του Μάρσακ, ο Μπορακίνο συνέχισε να το γράφει με τον δικό του τρόπο. Το 1936, η ιστορία δημοσιεύθηκε αρχικά στην εφημερίδα για παιδιά, και αργότερα ως ξεχωριστή δημοσίευση.

Στο Collodi κατέληξε τρομερά άτακτοςΗ μαριονέτα, την οποία έκανε ο μύλος οργάνων από ένα μαγικό κομμάτι ξύλου για το κόπο του. Ονομάστηκε Pinocchio, σε μετάφραση "κέδρο καρύδι". Ω, και βάλτε αυτό το καρύδι στη ζέστη του πατέρα του Gepetto! Δεν ήθελε να δουλέψει ή να σπουδάσει, να ψέμαζε όλη την ώρα, περιπλανήθηκε, έκλεψε και δεν αντιμετώπιζε. Αν και το μαγικό κρίκετ προέβλεψε γι 'αυτό φυλακή ή νοσοκομείο. Όταν το παραμύθι γράφτηκε, η ευρωπαϊκή παιδαγωγική θεωρία διέταξε την αυστηρή τιμωρία του παιδιού για παραβάσεις. Ως εκ τούτου, ο ήρωας τίθεται σε μια αλυσίδα, κρέμεται, καίγεται και ακόμη και στερείται ελευθερίας.

Αλλά η ψυχή του Πινόκιο ήταν ευγενική: Αγαπούσε τη νεράιδα Πάπα και Dzhepetto με γαλάζια μαλλιά, ήταν γενναιόδωρη και θα μπορούσε να μετανοήσουν. Μαζί με διδακτική αυστηρότητα στις ιταλικό πρωτότυπο παραμύθι πολλές φανταστικές εικόνες. Για παράδειγμα, η έκθεση του οικοπέδου που σχετίζεται με ένα αρχείο καταγραφής υπέροχο, μαγικό τομέα γύρω από Durakolovki όπου ξύλινο varmint ταφεί πέντε χρυσά νομίσματα, η μετατροπή-loafers του παιδιά στο γάιδαρο, και, τέλος, το περίφημο ξύλινο μύτη, αυξάνεται από ψέματα.

Ο Ρώσος συγγραφέας της ιστορίας του Buratino για αδράνεια δεν το κάνειτιμωρεί, κρίκετ, αντί των φυλακών και νοσοκομείων, προβλέπει τον κίνδυνο και την περιπέτεια. Αλλά μπορεί ένα αγόρι να φοβηθεί από ένα τέτοιο μέλλον; Η ντουλάπα Carlo (ξεγελαστική Τολστόι έδωσε το όργανο-μύλος, το όνομα του συγγραφέα από πρώτο χέρι ιστορίες) κρυμμένη μαγεία της πόρτας, και ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει το μυστικό χρυσό κλειδί από αυτήν.

Η αποσύνδεση των παραμυθιών είναι επίσης διαφορετική. Πινόκιο, με τις περιπέτειες και την τιμωρία, μετανοεί και διορθώνεται, των οποίων λαμβάνει μια ανταμοιβή - ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Γίνεται ένα ζωντανό αγόρι, όχι μια κούκλα. Ο Τολστόι, ως σοβιετικός συγγραφέας, ο Μπουρατίνο κάνει τον ηγέτη των καταπιεσμένων κούκλων. Τους παίρνει από Karabas Barabas, έναν αδίστακτο εκμεταλλευτή, στο νέο μαγεία του θεάτρου, την εικόνα του ένα λαμπρό μέλλον, το οποίο άνοιξε την πόρτα για παραμονεύουν.

Ο Buratino ο συγγραφέας δεν δίνει ένα όνειρο. Είναι ένας επαναστάτης και ηγέτης, ένας ευτυχισμένος συνάδελφος και fidget. Το μαγικό χρυσό κλειδί παίρνει τυχαία, όπως όλοι οι ήρωες των ρωσικών παραμυθιών - Ινανούσκι και Emely. Αλλά σύμφωνα με το ρητό της σοβιετικής ιδεολογίας, το χρησιμοποιεί για ένα κοινό, όχι προσωπικό, όφελος.

Οι σύγχρονοι γονείς διαβάζουν διαφορετικά βιβλία στο δικό τουςτα μικρά παιδιά παρακολουθούν κινούμενα σχέδια μαζί τους. Μικροί Ρώσοι γνωρίζουν το παραμύθι για το χρυσό γιακά και τον Πινόκιο, αλλά αγαπούν και θεωρούν τον Πινόκιο ως τον ήρωα τους για κάποιο λόγο.